Over
toke keijer
mijn échte werk zit in de laag eronder
Als jonge teamleider ging ik met mijn teamleden in overleg met een ander team. Nog voor het begon voelde ik de spanning al: dit wordt geen gelijkwaardig gesprek. Het spel was al begonnen voordat we een woord hadden gezegd.
De andere teamleider kwam te laat en zette direct de toon. Met een stellig verhaal hoe onze samenwerking eruit zou moeten komen te zien. Het andere team wisselde betekenisvolle blikken en lachte over weer. Naar ons toe deelden ze steken onder water uit.
Ik voelde exact wat er speelde. En had dit iets te vaak gezien. Dit ging niet over inhoud, maar over invloed en oud zeer.
Ik wist: dit krijg ik niet vlot. Niet met een goed plan of overtuigingen. Niet zolang dit onder water blijft. Alleen kon ik het niet benoemen. Of ik durfde het niet. Ik probeerde het te fixen, te trekken, harder te werken. Maar het kostte bakken met energie. Niet alleen voor mijn team, ook voor mij.
Die middag werd mijn keerpunt. Ik besefte dat mijn werk niet draait om adviezen of plannen op papier. Mijn échte werk zit in de laag eronder.
Daar waar mensen elkaar nét niet bereiken. Daar waar het schuurt en stokt.
Aanvoelen waar het schuurt
En precies dat zorgde voor een omslag in mijn werk. Als ik terugkijk, keek ik hier al langer naar. Alleen noemde ik het toen nog niet de onderstroom.
Ik ben opgegroeid op het wijdse Hogeland in Noord-Groningen. Hier was ik altijd al bezig met wat er speelt tussen mensen. Al van jongs af aan voelde ik feilloos aan waar de spanning zat: in gezinnen, op school, tussen vrienden. Mensen die vastzitten in gedoe. Talentvolle mensen die afhaken omdat ze niet gehoord of gezien worden.
Door mijn studie Consumentenwetenschappen aan de Wageningen Universiteit werd ik opgeleid als verbinder tussen tegengestelden. Klant en producent. Overheid en burger. Techniek en mens. Dat paste bij me. Want ik kijk graag tussen de regels door. Naar gedrag, systemen, onderliggende patronen. Als kwartiermaker, projectleider en teamleider ging het me vaak niet om wat er moest gebeuren, maar om hoe we het samen deden.
Ik wilde het goed doen en werkte hard. Maar steeds liep ik op hetzelfde vast: de onzichtbare laag. De oude verhalen die blijven meespelen. Het niet-uitgesprokene.
Tot ik ontdekte: juist als ik afstand neem, vertraag en wél benoem wat ik zie en voel – zonder oordeel – komt er beweging. Toen ik mezelf toestond om echt te vertrouwen op wat ik aanvoelde, viel alles op zijn plek. Dáár ligt mijn kracht.
en toen begon het te stromen
Ik dook erin. NLP gaf me taal. Systemisch werk via het Bert Hellinger Instituut gaf me helderheid. Tijdens een van de eerste opstellingen werd er niets gezegd, maar het veld sprak wel. Ik voelde overweldigende spanning in mijn lijf die niet van mij was. En wist: nu vind ik woorden bij wat ik jarenlang intuïtief heb aangevoeld.
Deep Democracy liet zien hoe verschil vruchtbaar kan zijn. En bij AOG leerde ik: de belangrijkste veranderaar ben ik zelf.
Die opleidingen maakten iets los wat al in mij zat:
Vanaf dat moment begon het te stromen. Leidinggevenden zagen mijn kracht en lieten me werken zoals ik het bedoelde. In mijn eigen teams én als begeleider van andere teams en leiders. Maar ergens kwam steeds het stemmetje in mijn hoofd: ik wil dit brede inzetten, vrijer en op mijn manier.
met kei in verbinden
Dus begon ik voor mijzelf: Kei in Verbinden was geboren. Sindsdien werk ik voor andere organisaties als teamcoach, leiderschapscoach en begeleider bij veranderingen. Ik begeleid ik teams en management die vastlopen. Niet met quick fixes of adviezen. Maar door ruimte te maken voor wat er echt speelt.
Wat ik breng? Openheid, scherpte, diepgang, energie en daadkracht. En bovenal: veiligheid en vertrouwen. Ik stel vragen die anderen niet stellen. Ik benoem wat iedereen voelt, maar niemand zegt. Zodat mensen zich echt uitspreken, elkaar écht zien en samenwerking weer vanzelf gaat – met richting, energie en plezier.
Want wat er onder water speelt, bepaalt wat er boven water wél of niet lukt. Dáár begint de verandering.
De positieve denker
ziet het onzichtbare,
voelt het ontastbare
en bereikt het onmogelijke.
komt mijn energie vrij
En thuis? Ik woon met mijn gezin aan de zuidrand van de stad Groningen. Ons huis is groen, onze keuzes bewust. Vegan eten, veel bloemen in de tuin, elektrisch rijden, zonnepanelen op ons groene dak. Hier laad ik op.
Maar mijn échte energie komt vrij als ik zie hoe teams en managers – tegen de stroom in – het onmogelijke waarmaken.
Merk je dat de samenwerking stroef loopt, maar blijft het lastig te duiden waar het nou écht over gaat?
Ik begeleid jou en je organisatie graag om het weer te laten stromen.
Laten we eens kennismaken.
